Kursy tańca » Kursy tańca dla par » Taniec towarzyski
Taniec towarzyski
Rumba
Rumba ma rodowód kubański. Prawdziwą ludową rumbę cechuje gwałtowny, erotyczny charakter, a od strony muzycznej, jej najbardziej charakterystyczną cechą jest rytm, podkreślany przy użyciu specjalnych instrumentów perkusyjnych. Do Europy taniec ten przywędrował w latach 1927-1929, prezentowany przez zespół kubańskich tancerzy. Charakter rumby określa łagodna, miękka muzyka jak również szczególnie mocno uwidocznione współgranie partnerów, wyrażające się w pełnych napięcia, zsynchronizowanych ze sobą ruchach.
Cha cha cha
Melodia i rytm tańca ukształtowały się na kanwie kubańskiej muzyki ludowej, wzbogacone o elementy jazzowe. Forma taneczna cha cha cha została ustalona oficjalnie w 1953r. Lecz potem jeszcze kilkakrotnie uległa korektom. Powinna by tańczona żywo i lekko. Charakterystycznie akcentowana muzyka pobudza do różnorodnych form tanecznych.
Samba
Miejscem narodzin samby jest Brazylia, gdzie taniec ten, wywodzący się z rytmów i pieśni niewolników afrykańskich, miał swoją pierwotną odmianę ludową, tańczoną w grupach i miejską tańczoną parami. Na parkietach europejskich samba jako taniec towarzyski zdobyła popularność dopiero po drugiej wojnie światowej. Cechuje ją wyraźny rytm, podkreślany przez instrumenty perkusyjne, a w technice tanecznej resorujący i wahadłowy ruch ciała, który często bywa stosowany z przesadą przez tancerzy europejskich. Przestrzenne kroki, efektowne miejscowe obroty w ciągłej i harmonijnie zestrojonej wielorakości dynamicznych ruchów, stwarzają wesoły i podniecający nastrój, który udziela się nawet widzom.
Jive
Jive jest najmłodszym wśród tańców turniejowych. Wywodzi się z ekspresyjnego, szalonego, akrobatycznego tańca zwanego jitteburgiem. Charakteryzują go szybkie i wesołe ruchy. Żywiołowa i rytmiczna muzyka sprawia, że jest on ulubionym tańcem wielu widzów. Jive pobudza własną, twórczą inwencję i daje duże możliwości kombinacji kroków i form tanecznych.
Paso doble
Jest to taniec hiszpański imitujący corridę. Utwory muzyczne paso doble składają się z części marszowej, która ma odda atmosferę wejścia na arenę uczestników walki z bykiem i z części melodyjnej, charakteryzującej przebieg walki. Charakter paso doble objawia się głównie w rytmicznej istocie muzyki marszowej. Tanecznym wyrazem tego tańca jest ogień walki i stłumione opanowanie we wszystkich ruchach. Poezja tańca wyraża się poprzez stałe zmiany pozycji, kroków i mocno zaakcentowaną pracę stóp.
Walc Angielski
Powstał w Anglii jako wynik nakładających się form walca wiedeńskiego, amerykańskiego bostona i... angielskiego temperamentu. Jest on tańcem powolnym o charakterze romantycznym. Pary taneczne przekształcają dźwięki w takcie 3/4 w falujące ruchy, zespalając je w jedną całość z muzyką. Od obu partnerów wymagana jest duża muzykalność. Do techniki tego tańca należy łagodne unoszenie się i opadanie w taktach, co sprawia na widzach wrażenie jak gdyby para kołysała się na falach morza.
Tango
Przodkowie tanga to tańce i rytmy afrykańskich niewolników na Antylach i w Ameryce Łacińskiej. Z oddziaływania na siebie kultur murzyńskich i hiszpańskiej habanery zrodziło się milonga, które to, przejąwszy pewne cechy kubańskiej habanery stało się bezpośrednim poprzednikiem tanga argentyńskiego. Tango nie ma posuwistości walca lecz charakteryzuje się krokiem sprężystym. Nieco twardy i szybki rytm zmusza tancerzy do wykonywania szybkich ruchów. Unoszenie się i opadanie jest tutaj niemożliwe.
Walc Wiedeński
Narodziny walca przypadają na okres romantyzmu. W salonach walc zadomowił się nie bez oporów, mając przez jakiś czas opinię tańca pospolitego, nieprzyzwoitego i niebezpiecznego. Walc stał się szaleństwem początków XIX-ego wieku, detronizując króla tańców osiemnastowiecznych menueta. Za prawdziwego geniusza walca wiedeńskiego uważa się Johana Straussa młodszego. Walc wiedeński jest tańcem wirowym, przestrzenno-ruchowym o charakterze liryczno-romantycznym. W ciągu minuty tancerze wykonują około 180-ciu kroków. Pary płynące nad parkietem w szybkich taktach na 3/4 stanowią piękny widok.
Fokstrot
Ojczyzną fokstrota są Stany Zjednoczone. Początkowo nie miał żadnych reguł technicznych tańczono go według zasady go-as-you-please (tańcz jak ci wygodniej). Zdaniem prof. Mariana Wieczystego (twórcy i wieloletniego animatora polskiego ruchu tanecznego) źródłem tańczenia fokstrota jest próba uchwycenia w tańcu czegoś z naturalnego ruchu ciała podczas chodzenia i biegania, i przeniesienia go w wyobraźni w lot. Ciągły, płynny ruch charakteryzujący ten taniec powoduje, że jest on najtrudniejszym ze wszystkich tańców turniejowych. Od partnerów wymagane jest ogromne opanowanie swojego ciała. Wszystkie gwałtowne ruchy kwalifikowane są przez sędziów jako błąd.
Quickstep
Po raz pierwszy zatańczono quickstepa na turnieju w 1927 roku. Wywodzi się on w prostej linii od fokstrota; stanowi jego szybką odmianę, ukształtowaną pod wpływem charlestona, ragtime'u, polki, jive'a, one-step'a, two-step'a. Charakteryzuje go szybkość i wielostronność. Badania medyczne dopuszczają porównanie, że czołowa para spala w quickstepie taką samą ilość energii jak lekkoatleta w biegu na 400 metrów. Przy tym tancerze promienieją prawdziwą radością życia. Quickstep stwarza szczególne pokusy w zakresie stosowania figur trikowych, co jednak gubi właściwy charakter tego tańca.
